İpek yaylacıoğlu: 2016

24 Kasım 2016 Perşembe

Öğretmen nasıl olunur? Nasıl iyi bir öğretmen olunur?

Ben Ayşe, nam-ı diğer Ayşecik. Hiiç demedim! Ömrü billah, öğretmen olacağım demedim. Hoş oldum da diyemem, ne akademisyen ne öğretmen... Belliymiş belki de. Durup düşününce şimdi parça pincik anımsıyorum. Beş yaşlarında bir kız çocuğu iken annem yakalamış ilkin... İkinci katta oturuyoruz o vakit. Alt katta ev sahibesi. Tatlı da bir çocukmuşum malum. Arada sevmek için misafirleri olurmuşum... Bir gün biraz fazla durmuşum herhalde alt katta. Merak etmiş, inmiş annem. Manzara ki ne manzara! Ortada minicik bir kız çocuğu, etrafında ev ahalisi! Yerde oturmuslar. Bildigin yerde bir cember. Herbiri tedrisatta. Heyhat! Herkesin önünde gazete kağıtları, katlayıp büküyorlar. Neymiş efendim kayık! yapmayı öğretiyormusum. Kız çocuğu, beş yaşında...Gazeteden! Sanırım cezbedici bir ikna ve beceri kabiliyeti varmış bıcırıgın... Neyse efendim, sonra... Çocuklar yarım yamalak konuşur ve ziyadesiyle tatlı olurlar ya, bana o tatlılıktan bulaşmamış hiç mesela. Sözcükleri muntazam söylemişim. Hatta bu tatlılığa mazhar çocuklara da tahammül edemeyip o öyle söylenmez böyle söylenir diye hecelete hecelete bir hal olurmuşum. Yani tedrisatın evveli varmış. Yaş üç bilemedin dört!.. Ama suç benim değil. Annem beni kucağına oturtur, saatlerce heceleye heceleye öğretirmiş sözcükleri. Ah be annem, n'olurdu kızçeni bu tatlılıktan mahrum birakmasaymissin? Neyse işte, büyümüş de küçülmüş, hafiften mağrur bir çoocuk! Bildiğin gıcık yahu. Bu kadar da değil. İnat! Okul hayatım pek çileli oldu ev ahalisi için. Gece uyuyana kadar ödev yapmayan, yapılacak her işte "hayır ben yapamaam! Yapamam da yapamam" diye ortalığı ayağa kaldıran bir tip. Bildiğin uyuz. Amcamın oğlu var o sene evde, üniversiteye hazırlanıyor. Dantel kurdelali inatci bir de siyah önlüklü:Bendeniz. Adnan abi matematik sorularını anneme denklemle çözüyor, ilkokul mezunu annem, nasıl bir sabırsa, onları bana okulda öğretildiği üzere kat mat sistemine dönüştürüp anlatıyor. Ah ah! Ama dinlememek için inatlasan, ağlayan bir kızcağız karşıda... Başarı niye beni korkuturmus ta o yıllardan, büyüyünce daha iyi anladım. Başarıdan da göze girmekten de faydadan çok zarar görmüşümdur o da ayrı hikaye. Neyse her ödev bir deneysel ciddiyet gerektiriyordu. Her şey hayat memat meselesi adeta. Özellikle resim! Ki büyüyünce ne olacaksın sorusuna inatla verdiğim ilk cevaptı: Ressam olacağım! "Sonra tamam onu da olursun da asıl ne olacaksın?" sözleriyle kaale almayan baş oksamalarina anlam verememekle birlikte "yazar olacağım!" dedim birkaç yıl da. Aynı tepki... Asıll! ne olacaksın tavrı, beni 'büyüyünce ne olacaksın'a cevapsız kılmıştır. İkisini de olmadım. Ne olurum, olacağım hala muamma! Neyse işte ödevler hayat memat meselesi miymis demiştik... Unutmam, at yarışı resmi yapılacak bir keresinde, ilkokuldayim. Resim gerçekçi olmalı! -Ya da belki Aysecik icin en guzeli onunki olmali- Videoya almışlar at yarısinı evde! Bildiğin ileri geri sariyor izliyorum. Çünkü koşan, kan ter içinde atları cizecegim. Öyle de nemrut bir kız... Böyle böyle çileli bir beş yıl annem için. Ortaokulda daha kendi sorumluluğunu alan bir tip oldum da biraz nefes aldı evdekiler. Çok da boşa çıkarmadım emekleri ama. Mesela okumayı ilk öğrenen bendim. Bunda da canım annemin payı var. Bir gün öğretmen beni üçüncü sınıfa çıkarmış, oradaki kitaplıktan bir kitap secmemi istemiş, sınıfa karşı yanaklarıma kanın hücum edeceği kadar utanacağım laflar etmişti. Canim öğretmenim, hey gidi hey... Sonra dengesiz bir öğrenci oldum. En zor derslerden 100'luk kağıt da verdim, bugün canım çok dar diyip mathaf bir seymis gibi boş kağıt da. Asiyiz ya. Ya da isyana aşığız... Neyse başta ilk öğretmenim annem olmak üzere öğretmenlerim, hocalarım çok çektiler benden. Emeklerini helali hoş etsinler. Örnekliklerini de ibretliklerini de görmek nasip oldu. Sonraa... sonrası sonraya kalsın bakalım. Pek hoş laflar edemeyeceğim, yine doğrucu Davutlugum tutacak. En iyisi biraz susayım. Simdilik. Zaten insan en mühim lafları susarken edermiş değil mi? Şimdilik . İyisi mi ben bu akşam ilk öğretmenim anneme teşekkür edeyim. Sağ olsun, salim olsun, pak u nur kalsın hep böyle.